Halk edebiyatı örnek

Koşma:

Yiğidin eyisini nerden bileyim 

Yüzü güleç, kendi yaman olmalı 

Kasavet serine çöktüğü zaman 

Gönlünün gâmını alan olmalı

Benim sözüm yiğit olan yiğide 

Yiğit olan muntazırdır öğüde 

Ben yiğit isterim fırka dağında 

Yiğidin başında duman olmalı

Yiğit olan yiğit kurt gibi bakar

Düşmanı görünce ayağa kalkar 

Kapar mızrağını meydana çıkar 

Yiğidin ardında duran olmalı

Sâfi güzel olan, şol bazı kötü 

Yiğidin densizi ey'olmaz zati 

Gayet durgun ister silahı atı 

Yiğit el çekmeyip viran olmalı

Karac'oğlan der ki çile çekilmez 

Hozan tarlalara sümbül ekilmez 

Sak yabancı ile başa çıkılmaz 

                       İçinden sıdk ile yanan olmalı                        

                                                               

                                                              (Karacaoğlan)

Semai:

Gönül Gurbet Ele Çıkma (Erzurumlu Emrah)

Gönül gurbet ele çıkma

Ya gelinir ya gelinmez

Her dilbere meyil verme

Ya sevilir ya sevilmez

Yöğrüktür bizim atımız

Yardan atlattı zatımız

Gurbet ilde kıymatımız

Ya bilinir ya bilinmez

Bahçemizde nar ağacı

Kimi tatlı kimi acı

Gönüldeki dert ilacı

Ya bulunur ya bulunmaz

Deryalarda olur bahri

Doldur ver içem zehri

Sunam gurbet elin kahrı

Ya çekilir ya çekilmez

Emrah der ki düştüm dile

Bülbül figan eder güle

Güzel sevmek bir sarp kale

Ya alınır ya alınmaz

Bize nisbet mi sultânım

Adûlarla salınırsın

Yusuf misli cânım

Sevildikçe alınırsın 

Varsağı:

Bre ağalar bre beyler 

Ölmeden bir dem sürelim 

Gözümüze kara toprak 

Dolmadan bir dem sürelim

Karacaoğlan der canan

Güzelim sözüme inan 

Bu ayrılık bize heman 

Ermeden bir dem sürelim

İlahi:

Aşkın aldı benden beni 

Bana seni gerek seni 

Ben yanarım dün ü günü 

Bana seni gerek seni

Ne varlığa sevinirim 

Ne yokluğa yerinirim 

Aşkın ile avunurum 

Bana seni gerek seni

Aşkın aşıklar oldurur 

Aşk denizine daldırır 

Tecelli ile doldurur 

Bana seni gerek seni

Aşkın şarabından içem 

Mecnun olup dağa düşem 

Sensin dünü gün endişem 

Bana seni gerek seni

Sufilere sohbet gerek 

Ahilere ahret gerek 

Mecnunlara Leyla gerek 

Bana seni gerek seni

Eğer beni öldüreler 

Külüm göğe savuralar 

Toprağım anda çağıra 

Bana seni gerek seni

Cennet cennet dedikleri 

Birkaç köşkle birkaç huri 

İsteyene ver anları 

Bana seni gerek seni

Yunus'durur benim adım 

Gün geçtikçe artar odum 

İki cihanda maksudum 

Bana seni gerek seni      

                                                       ( Yunus Emre )

Nefes:

Biz Urum Abdallarıyız

Maksadımız yârdır bizim

Geçtik ziynet kabâsından

Gencinemiz erdir bizim

Dâim kılarız biz zârı

Harceyleriz elden var,

Dost yoluna verdik seri

Mürkirimiz hârdır bizim

Aşk bülbülüyüz öteriz

Râh-i Hakka yüz tutarız

Mânâ gevherin satarız

Mürşidimiz vardır bizim

İstivâyı gözler gözüm

Seb'almesanidir yüzüm

Ene'l Hakk'ı söyler sözüm

Mi'râcımız dârdır bizim

Haber aldık mahkemâttan

Geçmeyiz zâttan sıfattan

Balım nihan söyler Haktan

İrşâdımız sırdır bizim          

                                                        (Balım Sultan)

Deme:

Güzel aşık cevrimizi

Çekemezsin demedim mi

Bu bir rıza lokmasıdır

Yiyemezsin demedim mi

Yemeyenler kalır naçar

Gözlerinden kanlar saçar

Bu bir demdir gelir geçer

Duyamazsın demedim mi

Bu dervişlik bir dilektir

Bilene büyük devlettir

Yensiz yakasız gömlektir

Giyemezsin demedim mi

Çıkalım meydan yerine

Erelim Ali sırrına

Can ü başı Hak yoluna

Koyamazsın demedim mi

Aşıklar kara baht(ı) olur

Hakk'ın katında kutl'olur

Muhabbet baldan tatl'olur

Yiyemezsin demedim mi

Pir Sultan Abdal Şahımız

Hakk'a ulaşır rahımız

On İk'imam katarımız

Uyamazsın demedim mi    

     

                                                                ( Pir Sultan Abdal )

Şathiye:

Yücelerden yüce gördüm 

Erbabsın sen koca Tanrı

Alim okur kelam ile 

Sen okursun hece Tanrı

Kıldan köprü yaratmışsın 

Gelsin kulum geçsün deyü

Hele biz şöyle duralım 

Yiğit isen geç a Tanrı

Garib kulun yaratmışsın 

Derde mihnete katmışsın

Anı aleme atmışsın 

Sen çıkmışsın uca Tanrı

Kaygusuz Abdal yaradan 

Gel içegör şu cür'adan

Kaldır perdeyi aradan 

Gezelim bilece Tanrı 

                                                               ( Kaygusuz Abdal)

Nutuk

Cihan varolmadan ketmi ademde

Hak ile birlikte yekdaş idim ben

Yarattı bu mülkü çünkü o demde

Yaptım tasvirini nakkaş idim ben

Anasırdan bir libasa büründüm

Nar ü bad ü hak ü abdan göründüm

Hayrülbeşer ile dünyaya geldim

Adem ile bile bir yaş idim ben

Ademin sulbünden Şit olup geldim,

Nuhu nebi olup Tufana girdim

Bir zaman bu mülke İbrahim oldum

Yaptım Beytullahı taş taşıdım ben

İsmail göründüm bir zaman ey can

İshak Yakup Yusuf oldum bir zaman

Eyyub geldim çok çağırdım el’aman

Kurt yedi vücudum kan yaş idim ben

Zekeriyya ile beni biçtiler

Yahya ile kanım yere saçtılar

Davut geldim çok peşime düştüler

Mührü Süleymanı çok taşıdım ben

Mübarek asayı Musaya verdim

Ruhulkudüs olup Meryem’e erdim

Cümle evliyaya ben rehber oldum

Cibrili Emine sağdaş idim ben

Devriye:

Dokuz ay on gün batn-ı mâderde

Kudretten gözüme çekildi perde

Vaktim tamam olup ahir yerde

Çıkıp ten donundan cihana geldim

                                                  (Hüsnî)